بی بی سی تریبون رسمی تجزیه طلبان آذربایجان

برنامه اخیر پرگار بی بی سی که با حضور دو مهمان بیمار روانی که نقش نفرت پراکنی قومی را به خوبی ایفا می کردند و یک کارشناس ضعیف که ایران دوستی اش بیشتر شبیه دوستی خاله خرسه بود و پرسش های زننده و با هدف مجری چندش آور برنامه، امضای دیگری بر ایران ستیزی  دولت فخیمه انگلیس بود...

 

در قسمتی از این گفتگو این تجزیه طلب شکایت می کند که چرا ایرانی ها ما را به رسمیت نمی شناسند و مجری بی بی سی می گوید همین که شما اینجایی یعنی رسمیت داری و باید حرف هایت را بزنی !!

دروغ بزرگ در تبریز / به تراکتوری ها گفتند قهرمان شدید تا آشوب نکنند!

عجیب ترین اتفاق تاریخ فوتبال ایران و حتی لیگ های حرفه ای جهان امشب در هفته پایانی لیگ برتر ایران رخ داد.

جایی که با سوت پایان لیگ برتر همزمان دو تیم به زمین ریخته و جشن قهرمانی به پا کردند!

در حالی که دیدار تراکتورسازی تبریز و نفت تهران بانتیجه تساوی 3 – 3 به اتمام رسید و از سوی دیگر سپاهان با نتیجه 2 بر صفر سایپا را شکست داد و قهرمان شد اما بازیکنان و هواداران تراکتورسازی پس از پایان بازی شادی کردند.

شادی بازیکنان تراکتورسازی و هواداران این تیم به این دلیل بود که به آنها اعلام شده بود بازی سپاهان و سایپا با نتیجه تساوی به پایان رسیده و با این نتیجه تراکتورسازی قهرمان شده است. به نظر می‌رسد این موضوع به این دلیل به تراکتورسازان اعلام شده بود که امنیت ورزشگاه حفظ شود و تماشاگران اقدام به شکستن صندلی‌ها نکنند.

شایعه شده بود که روی اسکوربورد ورزشگاه امام تبریز نتیجه بازی سپاهان و سپایپا مساوی درج شده بود اما این در حالی است که اسکوربورد این ورزشگاه قطع بود و کار نمی‌کرد.

هواداران پس از اینکه متوجه حقیقت شدند شروع به شکستن صندلی‌های ورزشگاه یادگار امام کردند.

چند دقیقه مانده به پایان دیدار دو تیم فوتبال تراکتورسازی و نفت تهران به بازیکنان و کادر تیم تبریزی اعلام می‌کنند که بازی همزمان دو تیم سپاهان و سایپا با نتیجه 2 بر 2 مساوی شده است. به همین دلیل بازیکنان تیم تراکتورسازی شروع به وقت کشی و پس از پایان بازی جشن قهرمانی بر پا می‌کنند.

هواداران به شدت خوشحال شده و به زمین بازی می‌‎ریزند.پس از اینکه شرایط تحت کنترل قرار می‌گیرد، هواداران متوجه حقیقت می‌شوند و به شدت شروع به فحاشی و شکستن صندلی‌های ورزشگاه یادگار امام می‌کنند.

درگیری زیادی رخ می‌دهد و چندین و چند هوادار زیر دست و پای خیل عظیم مردم قرار می‌گیرند. نیروهای امنیتی با برخی از طرفداران تیم تراکتورسازی درگیر می‌شوند و چند هوادار با آمبولانس از ورزشگاه بیرون برده می‌شوند.

در حال حاضر گارد ویژه وارد عمل شده است.

بازیکنان دو تیم در رختکن هستند و به دلیل ازدیاد جمعیت نمی‌توانند از رختکن خارج شوند.

بیش از 10 هزار هوادار تبریزی مقابل در ورودی ورزشگاه هستند.

هواداران تبریزی به شدت ناراحت هستند.

هواداران تراکتورسازی تبریز با نیروی انتظامی درگیر شدند.

پس از قهرمان  نشدن تراکتورسازی در لیگ برتر هواداران تراکتور سازی صندلی های ورزشگاه و همچنین کاغذهای  که قرار بود با آنها جشن قهرمانی بگیرند را آتش زدند و آتش سوزی شدیدی در ورزشگاه رخ داد. براین اساس دود فضای ورزشگاه یادگار را فرا گرفت به طوری که فاصله دو متری مشخص نیست.

تراکتورسازان تمام سطل آشغال های آهنین طبقه دوم ورزشگاه را به زمین چمن پرتاب کردند، نرده های طبقه را شکسته و به پایین پرتاب کردند همچنین استیجی که برای جشن قهرمانی تدارک دیده شد از سوی آنها کاملا شکسته و خرد شد.

در پی این اتفاقات خودروهای آتشنشانی خودرا به ورزشگاه یادگار امام رساندند تا  جو آتشین را فروکش کنند.

استدلال های یک تجزیه طلب

 

 احمد رافت که بارها در برنامه خود با تجزیه طلبانی از کرد و عرب و بلوچ مصاحبه کرده است و شعار ها و افکار فدرالی و تجزیه طلب آنها را منعکس نموده است در پی اعتراضات زیاد مخاطبانش بالاخره به صراحت و با استدلال به حمایت از تجزیه طلبان برخاست. 

وی در مطلبی که در وبلاگ و فیس بوک شخصی اش منتشر نموده تجزیه طلبی قومیت های مختلف را برای نجات جانشان موجه و خوب توصیف کرده و کسانی که ۀنها را سرزنش می کنند را محکوم کرده است. 

 

اصل این مطلب را در ادامه می آورم :

 

"درباره برنامه شبنامه بنده را متهم به تجزیه طلبی می کنند. همانطور که در گفتگویم با دوست عزیزم سیروس ملکوتی "برنامه چهره ها " مطرح کردم روزنامه نگار نمی تواند درباره مسائل اطرافش خنثی و بی نظر باشد چون قبل از آنکه روزنامه نگار باشم من یک شهروند فعال سیاسی هستم.

علت این اتهام بنده پرداختن به موضوع زندانیان سیاسی اقلیت ها و ملیت های مختلف بلوچ ، عرب ، کرد و ترک است .

در پاسخ باید بگویم که پرداختن به این موضوع بخاطر عدم آزادی این گروه ها در بیان عقاید و افکار شان در رسانه های رژیم و حتی رسانه های سیاسی اپوزیسیون در خارج کشور است . اگر من هم بعنوان یک  ایرانی از این افراد استقبال نکنم و حرف آنها را منعکس نکنم آیا به سانسور و تک رایی متهم نمی شوم.

آیا نباید کسی حرف دل این فعالان سیاسی (حتی تجزیه طلبان آنها را ) بشنود و یا پاسخ شان دهد و یا به خواست آنها تن دهد.

اما من سوالی را مطرح می کنم که از یکی از این افراد شنیده ام و هنوز هم خودم پاسخ آنرا پیدا نکرده ام:

عده ای با هم تصمیم می گیرند بوسیله یک قایق مسیری را در دریا همسفر شوند. اتفاقا دچار طوفان می شوند و قایق می شکند و برخی افراد درون دریا پرتاب می شوند و کمک همراهان هم سودی نمی بخشد و چند نفر در دریا غرق می شوند ولی چند نفر دیگر با گرفتن تکه ای از قایق شکسته به سختی خود را به ساحل می رسانند. نجات یافتگان نمی دانستند که آن ساحل کجاست و آیا برای آنها امنیت خواهد داشت یا نه؟ اما به گمان آنکه از غرق شدن در دریا مناسب تر است خود را به آن ساحل رساندند.

هیچ کس آن نجات یافتگان را سرزنش نخواهد کرد که چرا خود را نجات دادید چون آنها سعی شان آن بود که همراهان را نجات دهند اما نشد و خود را هم به سختی نجات دادند.

مثل ملیت های کشور ما هم هیمن قایق است و غرق شدگان و نجات یافتگانش.

 

قایق، کشور ایران است که همه امید داشتیم همه ملیت ها و اقلیت ها و افکار در کنار هم به مقصد رشد و پیشرفت و آزادی برسیم. غرق شدگان مردمی هستند که گرفتار این رژیم جهل و خرافه و بی منطق شده اند. نجات یافتگان اقلیت هایی هستند که با استفاده از اهرم اعمال تبعیض این رژیم بر آنها می توانند خود را نجات دهند و از این رژیم خلاصی یابند و به کشور دیگری که امید نجات بیشتری باشد برسند.

آیا  اگر اینها برای حفظ جان خود با کشور های همسایه که آزاد ترند و نگاه انسانی تری به آنها دارد متحد شوند باید سرزنش شوند؟

آیا اگر برخی در شهر های مرکزی با سبد کالا و یارانه و ... تطمیع و تهدید شد و سر جایش نشست و در بی شرافتی و بی عزتی و بی یاقتی غرق شد بقیه هم باید مثل او خفه شوند و ملیت های دیگر هم ساکت بنشینند؟

چرا کمی واقع نگر نباشیم و حق حیات ، آزادی ، برابری و زبان مادری و... را برای بقیه به رسمیت نشماریم؟

این سوالات یکی از دوستانم بود که من و شما آنها را تجزیه طلب و دشمن ایران می دانیم.

من نمی دانم ایران به خودی خود چه چیزی است که از من و شما و مردم آن ارزشش بیشتر است؟

اگر ایران باشد ولی ویران و دچار فقر فکری و عقب مانده و با مردمی ذلیل و ساکت بهتر است یا ملیت هایی آزد و رها و زنده و مترقی؟

چرا تمامیت ارضی و مرز های کشور ایران برای ما اینقدر تابو شده است و از جان مردمانش هم با ارزش تر است؟

چرا ما باید پیرو سلطنت طلبانی عقب مانده فکری باشیم که دچار نژاد پرستی و افکار ناسیونالیستی افراطی شده اند.

به خود آییم و کمی فکر کنیم و دوباره حرکت کنیم به امید آزادی ایرانیان، نه ایران ؟"

 

 

اینجاست که من صبرم تمام میشه و این نادان و آدم کور را با ...کور یکی می بینم : 

 

ا